Przyjaźń

            Dzieci mnie nie lubiły. Miałam kilka koleżanek, ale czułam, że jestem dla nich wyjściem awaryjnym, tą, z którą spędza się czas tylko gdy wszyscy fajniejsi są zajęci.

Kiedy spotkałam swoją pierwszą prawdziwą przyjaciółkę, była darem niebios, wprost nie mogłam uwierzyć, że naprawdę się przyjaźnimy. Myślałam, że tak będzie zawsze i nie wyobrażałam sobie, że może być inaczej. Przed końcem szkoły śmiałyśmy się, że za parę lat spotkamy się przypadkiem w centrum handlowym i szybko się miniemy udając, że wcale się nie znamy.  Wtedy to był najlepszy żart, dziś może być prawdą. Długo nie mogłam się pogodzić z tym, że nasze ścieżki się rozchodzą i zrobiłam więcej niż wszystko by tak się nie stało. Ale stało się i bardzo bolało.

Dziś myślę, że koniec tamtej przyjaźni był najlepszym prezentem, który pozwolił mi zauważyć innych wartościowych ludzi w moim otoczeniu. I choć lista przyjaciół się zmienia, przyjaźń jest stale obecna w moim życiu. Przez lata poznałam wiele niesamowitych kobiet, z którymi znalazłam nić porozumienia na różnych płaszczyznach. Spędzałam z nimi fantastyczne wakacje, gadałam o nieszczęśliwych miłościach, podziwiałam za kobiecość i trzymanie się zasad albo za brak zasad i odwagę sięgania po swoje wbrew opinii całego świata. Dzięki nim dowiedziałam się, jak być bliżej Boga, radzić sobie z trudnymi wspomnieniami i zrobić idealne ciasto drożdżowe nie spędzając całego dnia w kuchni. Nauczyły mnie Excela, piłowania paznokci i słuchania listy w Trójce. A przede wszystkim BYŁY, gotowe wesprzeć mnie duchowo, finansowo i w każdy inny możliwy sposób.

Lubię porównanie przyjaźni do garści piasku na otwartej dłoni. Trzeba ją osłaniać od wiatru, ale kiedy zawieje z niespodziewanej strony, nic nie da zaciskanie pięści, piasek i tak ucieknie przesypując się między palcami.

Już nie próbuję za wszelką cenę zatrzymywać przyjaciół. Choć nie przestaję żałować, że niektóre przyjaźnie się kończą, to przede wszystkim czuję wdzięczność, że były, i jeszcze większą wdzięczność za te, które nadal są.